Η φόρμουλα MEMOPROTECT χάρη στη σύνθεση της υποστηρίζει την υγιή νοητική λειτουργία.
Ο εγκέφαλός μας αποτελείται από τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα ή νευρώνες με συνδέσεις που ενώνουν πάνω από 100 τρισεκατομμύρια σημείων.
Είναι ένα “δάσος“ νευρώνων. Τα σήματα ταξιδεύουν μέσω του “δάσους“ των νευρώνων για να σχηματίσουν τη βάση των αναμνήσεων, των σκέψεων και των συναισθημάτων.
Καθώς μεγαλώνουμε και αναπτυσσόμαστε αυτοί οι νευρώνες συνδέονται ο ένας με τον άλλο και επικοινωνούμε με εκατομμύρια συνδέσεις. Μέσω των νευρώνων και αυτών των συνδέσεων θυμόμαστε και ελέγχουμε τις κινήσεις μας. Η μνήμη είναι το πώς αποθηκεύουμε και ανακαλούμε πράγματα που νοιώσαμε, μάθαμε ή βιώσαμε.
Υπάρχουν δύο τύποι μνήμης: η πρόσφατη και η αποθηκευμένη.
Κάθε μνήμη που έχουμε, ακόμη και αυτή που “χάσαμε” παράγουν φυσικές αλλαγές στον εγκέφαλο. Οι μνήμες σχηματίζονται και αποθηκεύονται σε πολλές περιοχές του εγκεφάλου, αλλά η πιο ενεργή και ουσιώδης περιοχή είναι ο ιππόκαμπος, μια περιοχή βαθειά στο κέντρο του εγκεφάλου, που είναι σαν μικρό θαλάσσιο άλογο.
Η μνήμη στην περιοχή του ιππόκαμπου μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε και να ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε παλιούς φίλους και νέες γνωριμίες ή να βρούμε ένα δρόμο γύρω από μια περιοχή. Ακόμη βοηθά να κατανοήσουμε και να δοκιμάσουμε νέες εμπειρίες με βάση τις παλιές.
Ο ιππόκαμπος βρίσκεται στο επίκεντρο της ικανότητας να αφομοιώνει την νέα πληροφορία και να την ενσωματώνει στα ήδη γνωστά. Καθώς βιώνουμε και μαθαίνουμε νέα συμβάντα, τα κύτταρα στα κέντρα μνήμης σφίγγουν και ενισχύουν τις συνδέσεις των νευρώνων που είναι γνωστές ως συνάψεις.
Η ικανότητα των εγκεφαλικών κυττάρων να σχηματίζουν γρήγορα νέες συνάψεις και ν’ απομακρύνουν τις παλιές, αναφέρεται σαν νευρολογική πλαστικότητα. Μεγάλος αριθμός συνάψεων και μια πολύ πυκνή δομή ειδικών συναπτικών δομών που καλούνται «κουμπιά», ευνοούν την γρήγορη ανάπτυξη και επεξεργασία των πληροφοριών που αποθηκεύονται από τα συνδεδεμένα κύτταρα.
Στην ουσία η νευρολογική πλαστικότητα είναι το φυσικό ισοδύναμο της μάθησης ενώ η συναπτική πυκνότητα είναι περίπου το ισοδύναμο της μνήμης.
Οι νεανικοί εγκέφαλοι παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα νευρολογικής πλαστικότητας που παράγουν μεγάλους αριθμούς διασυνδεδεμένων συνάψεων. Να γιατί οι νέοι μαθαίνουν γρήγορα και έχουν αποθηκευμένες ισχυρές αναμνήσεις. Καθώς μεγαλώνουμε ο αριθμός των συνάψεων και η ικανότητα να σχηματίζουμε γρήγορα καινούργιες μειώνεται σταθερά. Και αυτό βέβαια είναι η φυσιολογική γήρανση. Οι άνθρωποι με alzheimer ή τον πρόδρομό του, την ήπια νοητική έκπτωση, βιώνουν πιο γρήγορη απώλεια και της πλαστικότητας και του αριθμού των συνάψεων. Κι αυτό συμβαίνει όταν οι αναμνήσεις αρχίζουν να ξεθωριάζουν ή ακόμη χειρότερα όταν χαθούν εντελώς.
Πως γίνεται η διατήρηση των αναμνήσεων;
Μολονότι η απώλεια μνήμης μπορεί να αρχίσει γρηγορότερα, τα πρώτα σημάδια της αρχίζουν να εμφανίζονται μετά την ηλικία των 40. Σ’ αυτή την ηλικία οι περισσότεροι αρχίζουν να ξεχνούν πράγματα, ή πρόσωπα, ή καταστάσεις και αυτό δεν είναι μια επίπτωση της γήρανσης αλλά ένα πρόωρο σημάδι της νοητικής έκπτωσης.
Η γήρανση επηρεάζει την ανατομία του εγκεφάλου και την φυσιολογία. Μετά τα σαράντα η φαιά ουσία συρρικνώνεται. Σε κάθε δεκαετία ο εγκέφαλος σταθερά χάνει κάποια εγκεφαλικά κύτταρα που καλούνται νευρώνες και κάποιο από το περιβάλλον εγκεφαλονωτιαίο υγρό.
Οι νευρώνες αρχίζουν να χάνουν κάποια από την δύναμη πυρός τους και οι νευρωνικές συνδέσεις βραχυκυκλώνονται από εναπόθεση πλάκας, διασπώντας το μονωτικό στρώμα που τους καλύπτει αλλά και από την προαναφερθείσα απώλεια εγκεφαλονωτιαίου υγρού. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι μνήμες παραμένουν αποθηκευμένες ακόμη κι όταν η ικανότητα να έχουμε πρόσβαση σ’ αυτές εκπίπτει.
Η λειτουργία της μνήμης αρχίζει με την υποδοχή της πληροφορίας όπου ένα ανεξάρτητο νευρικό κύτταρο “μετακινεί” τα σήματα σαν ένα μικροσκοπικό ηλεκτρικό φορτίο. Τα νευρικά κύτταρα συνδέονται το ένα με το άλλο στις συνάψεις.
Όταν ένα φόρτιο πλησιάσει μία σύναψη, θα προκαλέσει απελευθέρωση, μέσω μικροσκοπικών εκρήξεων, χημικών ουσιών που ονομάζονται νευροδιαβιβαστές.
Οι νευροδιαβιβαστές ταξιδεύουν κατά μήκος της σύναψης, μεταφέροντας τα σήματα σε άλλα κύτταρα. Υπάρχουν δεκάδες νευροδιαβιβαστών. Βασικά όμως τρείς είναι οι τύποι νευροδιαβιβαστών που μπορούν να ταξινομηθούν ανάλογα με τη χημική τους σύσταση ή την μοριακή δομή: οι μονοαμίνες, τα αμινοξέα και τα νευροπεπτίδια.
Η ακετυλοχολίνη ήταν ο πρώτος νευροδιαβιβαστής που ανακαλύφθηκε . Απομονώθηκε το 1921 από έναν Γερμανό βιολόγο που ονομάζεται Otto Loewi , ο οποίος αργότερα θα κερδίσει το βραβείο Νόμπελ για το έργο του. Η ακετυλοχολίνη έχει πολλές λειτουργίες: Είναι υπεύθυνη για μεγάλο μέρος της διέγερσης των μυών, συμπεριλαμβανομένων των μυών του γαστρεντερικού συστήματος.
Ο ρόλος της ακετυλοχολίνης στο ΚΝΣ φαίνεται να σχετίζεται με τη μάθηση και τη μνήμη. Η ακετυλοχολίνη απελευθερώνεται στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια της μάθησης και είναι κρίσιμης σημασίας για την απόκτηση νέων αναμνήσεων . Ο ρόλος της είναι να διευκολύνει την δραστηριότητα των υποδοχέων NMDA , πρωτεινών που ελέγχουν τη δύναμη των συνδέσεων μεταξύ των νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο. Οι οδοί της ακετυλοχολίνης στον εγκέφαλο αντιπροσωπεύουν περιοχές όπου υπάρχουν υψηλές συγκεντρώσεις νευροδιαβιβαστών, καθώς επίσης περιλαμβάνει και τα χολινεργικά νεύρα που βοηθούν στη μετάδοση σημάτων που μεσολαβούν για αυτό . Αυτά τα μονοπάτια που εμπλέκονται, συνήθως τερματίζουν ή διέρχονται μέσα από το φλοιό και τον ιππόκαμπο , περιοχές του εγκεφάλου που εμπλέκονται στην προσοχή , τη μάθηση και τη μνήμη .
Η ακετυλοχολίνη συντίθεται σε νευρικά κύτταρα που αποτελούν την χολινεργική οδό και ειδικά εκεί που βρίσκονται στο βασικό πρόσθιο εγκέφαλο.
Ορισμένες νευροεκφυλιστικές νόσοι συμπεριλαμβανομένης και της νόσου του Alzheimer, περιλαμβάνουν βλάβη στα κύτταρα που παράγουν ακετυλοχολίνη τον βασικό πρόσθιο εγκέφαλο . Η ακετυλοχολίνη είναι ζωτικής σημασίας για τη σκέψη, τη μνήμη και τον ύπνο, και επίσης εμπλέκεται στον έλεγχο των κινήσεων. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι η παραγωγή της ακετυλοχολίνης μειώνεται με την ηλικία, με αποτέλεσμα την κακή μνήμη,την μειωμένη ικανότητα μάθησης και τη γνωστική εξασθένηση σε γενικές γραμμές.
Ο νευροδιαβιβαστής παράγεται από χολίνη και ακετυλο CoA σε μία αντίδραση που καταλύεται από το ένζυμο , χολίνη ακετυλοτρανσφεράση.
Η κιτικολίνη είναι μία βιοδιαθέσιμη μορφή της χολίνης που απορροφάται στο έντερο και διασπάται γρήγορα σε κιτιδίνη και ελεύθερη χολίνη. Και τα δύο συστατικά περνούν τον αιματικό φραγμό στον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος έχει μια ασυγκράτητη όρεξη για τη χολίνη. Υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι για την τεράστια ανάγκη του εγκεφάλου για αυτό το θρεπτικό συστατικό: η χολίνη είναι απαραίτητη για τη σύνθεση του νευροδιαβιβαστή ακετυλοχολίνης, αλλά χρειάζεται και για την κατασκευή και τη συντήρηση των κυτταρικών μεμβρανών του εγκεφάλου.
Η χολίνη είναι επίσης σημαντική για την οικοδόμηση υγιών κυτταρικών μεμβρανών. Όπως φωσφατιδυλοχολίνη, αποτελεί το ένα τρίτο των φωσφολιπιδίων της κυτταρικής μεμβράνης
Ακόμη για την παραγωγή της ακετυλοχολίνης απαιτείται ένας σημαντικός συμπαράγοντας η βιταμίνη Β5. Το παντοθενικό οξύ μετατρέπεται στο σώμα μας σε Pantethine , η οποία με τη σειρά της χρησιμεύει ως υπόστρωμα για τη σύνθεση του συνενζύμου Α ( CoA).
Το CoA βελτιώνει την εγκεφαλική λειτουργία με την προώθηση της σύνθεσης της ακετυλοχολίνης Η απώλεια μνήμης, περιλαμβάνει την εκφύλιση του ιππόκαμπου που είναι περιοχή σημαντική για την παραγωγή ακετυλοχολίνης, Η ακετυλο -L- καρνιτίνη έχει επίσης αποδειχθεί ότι αυξάνει στον ιππόκαμπο την πρόσδεση γλυκοκορτικοειδών και νευρικών αυξητικών παραγόντων. Ακόμη η ομοταυρίνη φαίνεται να έχει νευροπροστατευτική επίδραση στη δομή του ιππόκαμπου και στην ήπια γνωστική εξασθένιση.
Η σχετική νευροπροστατευτική δράση της, οφείλεται στην ειδική δράση αντι-αμυλοειδούς της και στη συγγένεια με τον υποδοχέα του τύπου γ -αμινοβουτυρικού οξέος Α . Οι επιδράσεις της εξαρτώνται από αλλαγές του φλοιού μετάδοσης GABA υποδηλώνοντας τον ρόλο της ,στην βελτίωση της χολινεργικής μετάδοσης με ρύθμιση της ανασταλτικής δραστηριότητας του φλοιού.
